Η αντισφαίριση ξυλορακέτας ή αλλιώς beach racket είναι πλέον οργανωμένο άθλημα, με συλλόγους, ειδικά διαμορφωμένα γήπεδα, κανονισμούς και φυσικά πολλούς οπαδούς. Υπάρχει ένα κακό όνομα για τη ρακέτα και για κάποιους που έπαιζαν παλιά. Κι εμείς είχαμε προβλήματα πριν γίνουν οι οργανωμένοι σύλλογοι, αφού αναγκαζόμασταν να παίζουμε -όπως όλος ο κόσμος- στις παραλίες. Δεν υπήρχε ένας χώρος για να παίξουμε. Όπως καταλαβαίνετε είχαμε χτυπήματα της μπάλας σε κόσμο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται άσχημη εικόνα για τους ρακετίστες. Ο ρακετίστας πλέον δεν είναι ο ενοχλητικός της παραλίας, αλλά ένας αθλητής που προάγει και πρεσβεύει απολύτως τα αθλητικά ιδεώδη.
Η αντισφαίριση ξυλορακέτας έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην Αλεξάνδρεια. Από τους Άγγλους στρατιώτες πέρασε στους ντόπιους που δούλευαν στα στρατόπεδα και κάποια στιγμή το μετέφεραν στην παραλία της Αλεξάνδρειας. Από εκεί το πήραν οι Έλληνες, με αποτέλεσμα τη δεκαετία του 70 το beach racket να κάνει την εμφάνισή του στις ελληνικές παραλίες και ιδιαιτέρως στην Κρήτη και την Αθήνα. Σήμερα υπάρχουν γύρω στους 10-15 επίσημους ομίλους κι άλλοι τουλάχιστον 4 ή 5 υπό σύσταση. Ο «Πανελλήνιος Σύλλογος Αντισφαίρισης Ξυλορακέτας» Π.Σ.Α.Ξ., ο οποίος αναγνωρίστηκε ως σωματείο επισήμως το 2007, έχει ουσιαστικά και χρέη ομοσπονδίας του αθλήματος. Διοργανώνονται πρωταθλήματα, αγώνες επίδειξης, διαφημιστικές προβολές που έχουν απώτερο στόχο την επίσημη αναγνώριση του beach racket ως άθλημα. Το πρώτο πρωτάθλημα διεξήχθη το 2008.
Η αγάπη του Έλληνα για τη θάλασσα συνδυάστηκε με το σπορ που προσφέρεται παράκτια με μία ρακέτα κι ένα μπαλάκι και μπορείς κάλλιστα να ασχοληθείς ώρες μ’ αυτό.
Η αντισφαίριση ξυλορακέτας είναι ένα ομαδικό παιχνίδι. Οι παίκτες μεταξύ τους δεν είναι αντίπαλοι, αλλά συμπαίκτες. Αυτή είναι και η διαφορετικότητά του από το τένις και το πινγκ-πονγκ: ο απέναντι είναι συμπαίκτης σου. Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι να φέρει ο ένας τον άλλον στα όριά του χωρίς να τον δυσκολέψει. Πρέπει να τον φέρει μέχρι εκεί όπου μπορεί για να γυρίσει την μπάλα, έτσι ώστε μέσα από αυτήν τη διαδικασία να παραχθεί το ιδανικό θέαμα, το οποίο θα ευχαριστήσει τον κόσμο που το βλέπει. Έχουμε δηλαδή δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις: την ομαδικότητα αλλά και τη μεγάλη δυναμικότητα των αθλητών. Η φιλοσοφία του ρακετίστα εμπεριέχει θάλασσα, ομαδικότητα, θέαμα, άθληση και δύναμη. Ηλικιακό όριο δεν υπάρχει. Δημιουργείται μια συμπεριφορά στους παίκτες, που συνδυάζει το αθλητικό πνεύμα και την άμιλλα.
Από το 1975 και μετά, η αντισφαίριση ξυλορακέτας παίρνει πιο αθλητική και δυναμική μορφή. Το παιχνίδι ξεκίνησε να παίζεται από απόσταση 15 μέτρων και οι ρακέτες να ζυγίζουν 1 κιλό . Με τον καιρό η απόσταση μειώθηκε στα 4-8 μέτρα και ταυτοχρόνως οι ρακέτες έγιναν πιο μικρές κι ελαφριές (έφτασαν τα 350-360 γραμμάρια ). Το παιχνίδι πλέον παίζεται χαμηλότερα, με αποτέλεσμα να γίνεται πιο θεαματικό, γρήγορο, ενώ απαιτεί πολύ καλύτερη φυσική κατάσταση. Μάλιστα τα τελευταία πέντε χρόνια υπάρχουν επίσημοι κανονισμοί. Τα γήπεδα έχουν διαστάσεις 12x4 για τις δυάδες και 12x7 για τις τετράδες. Αν και οι περισσότερες συμμετοχές σε τουρνουά είναι δυάδες, οι τετράδες προσφέρουν στους μεν παίκτες μεγαλύτερη αγωνιστική δραστηριότητα και ικανοποίηση στους δε φιλάθλους καλύτερο και πιο ενδιαφέρον θέαμα.
Δύο είναι τα σημεία που ουσιαστικά βαθμολογούνται: το δυνατό χτύπημα θετικά και η πτώση της μπάλας στην άμμο αρνητικά. Η κάθε ομάδα έχει στη διάθεσή της ένα εικοσάλεπτο για να μαζέψει όσο περισσότερους πόντους μπορεί. Οι κανόνες που έχουν τεθεί είναι τέτοιοι που δεν θα αφήσουν το σπορ να ξεφύγει από τη φιλοσοφία. Θα βοηθήσει κι αυτόν που κάνει πρωταθλητισμό στη ρακέτα αλλά και το χομπίστα της παραλίας.
